Nna sera, a ppassu lientu caminava,
sobbrapinzieri, mi šta rritirava
ti lu štratòni, pi’ šciri fori mia,
no’ nc’era luci, mma sapìa la via.
Ogni àrvulu, vitèndumi passàri,
s’incrinàva ca m’er’a ssalutàri,
era lu ièntu forti ca iatàva,
muvìa li ntenni, pari ca parlava.
Intantu, zitta-zitta cumparìa
nna palla bianca, sia ca llucišcìa;
era la luna, tuttu lluminàva
e d’argientu lu šcuru ddivintàva.
Mienzu štunàtu, iu mi la uardàva,
ncurriusìtu, vulìa li ddummandàva,
li tanti pircèni ca vulìa ssugghìa,
e mmilli mišteri ch’edda nni šcundìa.
Mi feci curaggiu, tissi : “Comu štai?
Šta facci bbianca è ccorpa ti li uài?
Si’ trišti, fredda, o tà nnammurata
ti lu Ddiu ca bbedda t’è criata?
Luntana ti mantieni, no nci šcindi,
comu nnu lampiòni ti va’ ppindi,
ti šcundi, po’ ièssi a nnotti fonda,
nnu quartu la vota, crišci tonda-tonda.”
No’ lla veddi cchiùi, no’ mmi rispundìu,
nna nuvègghia, ti corpu, la cuprìu.
La sera toppu, fori agghiù rištàtu
cret’a nn’àrvulu m’agghiù sà mpuštàtu.
Spittàva cu essi, ci sà po’ mi ticìa
tutti li cosi ca iu vuli’a ssapìa.
Lu cori parpitàva, no’ nci critìa,
itendu quddu ca šta’ ssuccitìa.
E šcìa a ssensi, no’ mmi šta ssunnàva,
la luna, rossa, si šta culuràva!
Ma, pi lla virgògna ca no’ rrispundìu?
O nnu miràculu, ca nd’era fattu Ddiu?
